پیشرفت در دانش ضد عفونی و عفونت تا دهه 1940 منجر به استفاده از پانسمان های ضد عفونی کننده و گان جراحی رنگی بین پزشکان شد.
در سال 1952، زمانی که ویلیام سی بک به محافل جراحی هشدار داد که این روپوش‌ها در هنگام خیس بودن خاصیت سد باکتریایی خود را از دست می‌دهند، تحقیقات در مورد تولید مواد در این ناحیه افزایش یافت.
گان های جراحی و سایر تجهیزات حفاظتی تا مدت ها بعد مورد استفاده گسترده قرار نگرفتند. پیشرفت در دانش ضد عفونی و عفونت تا دهه 1940 منجر به استفاده از پانسمان های ضد عفونی کننده و روپوش های جراحی شد.
در سال 1952، زمانی که ویلیام سی بک به محافل جراحی هشدار داد که این روپوش‌ها در هنگام خیس بودن خاصیت سد باکتریایی خود را از دست می‌دهند، تحقیقات در مورد تولید مواد در این ناحیه افزایش یافت.
روپوش های جراحی که از اواخر قرن نوزدهم تا دهه 1970 استفاده می شد. این پارچه از پارچه آزاد بافته شده، به راحتی قابل نفوذ و قابل استفاده مجدد ساخته شده است که به عنوان پارچه خراطین پنبه ای شناخته می شود.
در آن زمان از سه نوع پارچه استفاده می شد. خراطین تمام پنبه ای (مسلین 140 نخی); این یک پارچه نرم، جاذب، پرده و بسیار متخلخل و با بافت آزاد است. از آنجایی که به راحتی قابل نفوذ است، این ماده خاصیت مقاومت در برابر مایعات را ندارد.
همچنین تمایل دارد به راحتی پوشیده شود و پرز ایجاد کند. این یک پارچه پلی استر و پنبه ترکیبی لایه لایه (180 نخ) است که کیفیت چاپ دائمی دارد اما در غیر این صورت عملکردی شبیه به muslin دارد.
در نهایت، این اولین پارچه قابل استفاده مجدد با یک پوشش شیمیایی ضد آب، یک پارچه پنبه ای محکم بافته شده یا پلی استر/پنبه (با 175 تا 280 نخ) است.
در حالی که در ابتدا لباس های جراحی پوشیده شده سفید بودند تا بر تمیزی تأکید کنند. ترکیب نورهای روشن، اتاق‌های سفید و لباس‌های سفید باعث فشار چشم جراحان و کارکنان شد.
به همین دلیل استفاده از روپوش‌های جراحی سفید و سایر لباس‌های مورد استفاده در روزهای اولیه کنار گذاشته شده و بیمارستان‌ها شروع به استفاده از سایه‌های مختلف لباس جراحی سبز و آبی کرده‌اند.
