تنها پس از اینکه ساعت زنانه ارزش خود را به عنوان یک اکسسوری مد در زندگی روزمره و به عنوان یک همراه عملی در این زمینه، به عنوان مثال هنگام شکار، ثابت کرد، آقایانی که سازنده آن بودند، سرانجام نزدیک به 100 سال بعد به ساعت‌های مچی علاقه نشان دادند.
اولین و شاید مهم‌ترین آن، خلبان آلبرتو سانتوس-دومونت با درخواست یک ساعت مچی مردانه که به راحتی در طول پرواز قابل خواندن باشد، به لویی کارتیه نزدیک شد، که منجر به نام یکی از محبوب‌ترین ساعت‌های لوکس تمام دوران – کارتیه سانتوس شد.
آبراهام-لوئیس برگه اولین ساعت curren زنانه خود را در 8 ژوئن 1810 به ملکه ناپل ارائه کرد.
به همین ترتیب، پاتک فیلیپ یکی از نمادهای اولیه در تاریخ ساعت های زنانه است: در سال 1869، ساعت ساز ساعتی را به کنتس کوسکوویچ مجارستان تحویل داد.
با این حال، ساعت‌های آن زمان بیشتر یک وسیله جانبی به حساب می‌آمدند تا ساعتی کاربردی.
به عنوان مثال، Breguet یک ساعت باریک و بیضی شکل با حرکت تکراری طراحی کرد که بر روی یک دستبند از رشته های طلای ظریف قرار داشت.
در این بین، مردان به استفاده از ساعت های جیبی ادامه دادند، روندی که تا اوایل قرن بیستم تغییر نکرد.
همانطور که اروپا به طور فزاینده ای درگیر جنگ ها شد، ساعت های جیبی به سرعت غیرعملی شدند و مردان شروع به استفاده از ساعت های مچی کردند که بسیار کاربردی تر بودند و در ابتدا با کالیبرهای ساعت های زنانه استفاده می شدند.
در همان زمان، جنبشی در جبهه داخلی وجود داشت: به دلیل کمبود نیروی کار، زنان در طول شروع صنعتی شدن و جنگ جهانی اول به بخشی جدایی ناپذیر در نیروی کار تولیدکنندگان ساعت تبدیل شدند.
“دختران رادیوم” به طرز غم انگیزی به شهرت رسیدند به دلیل قرار گرفتن در معرض تشعشعات ناشی از رادیوم که در آن زمان به عنوان ماده فلورسنت در ساعت ها استفاده می شد.
