بلایی که چای ساز تفال بر سر خانه مسی آورد!!!

چینی‌ها و ژاپنی‌ها اولین فرهنگ‌هایی بودند که در فرآیند چای‌سازی غرق شدند، اما بقیه دنیا خیلی طول نکشید تا بویی از چیزی که دم می‌کنند را بفهمند.

مصرف چای به زودی در تمام نقاط جهان گسترش یافت و با آن نیاز مبرم به روش های چای سازی برای تکامل یافت.

در حالی که روش ها و تجهیزات زیادی برای دم کردن چای وجود داشته است، به نظر می رسد روند طولانی کشف به ما آموخته است که روش های باستانی در واقع بهترین روش ها بوده اند.

در اینجا نگاهی به چگونگی تکامل چای ساز تفال در دوره روشنگری به دوران مدرن است.

ز زمانی که اولین فنجان چای به طور تصادفی برای امپراتور Shennong در سال 2737 قبل از میلاد ساخته شد، مردم در سراسر جهان چای را به روش خود درست می کردند.

تجهیزات یا “چای خوری” که آنها استفاده می کنند از نظر تنوع بسیار جذاب است. از گایوان چینی گرفته تا کانامی های ژاپنی، چای سازها، دمنده ها، صافی ها و قابلمه ها در طول سال ها دگرگون شده اند.

قدیمی ترین سوابق مربوط به چای خوری به سلسله هان غربی چین (206 قبل از میلاد تا 220 پس از میلاد) برمی گردد.

وانگ بائو، شاعر چینی، در کتاب خود به نام تانگ یو به استفاده از کیک های چای اشاره می کند که خشک شده، کوبیده شده و سپس با آب داغ در یک دیگ سفالی مخلوط می شوند تا چای درست شود.

در سلسله تانگ (907-618 پس از میلاد)، سلطنتی‌ها شروع به استفاده از کاسه‌های چای برای دم کردن و نوشیدن چای کردند، اما تا زمان ظهور سلسله مینگ بود که گایوان به کمال رسید.

گایوان با شکل عالی، توانایی حفظ گرما، و درپوشی برای ریختن برگ‌های سست، یک معجزه نوشیدن چای سه تکه بود و امروزه نیز به عنوان یک سوغات ارزشمند شناخته می‌شود.

کانامی یک صافی سنتی ژاپنی با شبکه سیمی ظریف است که حتی کوچکترین برگ های چای را حفظ می کند.

این سنت سیم‌بافی فلزی بیش از هزار سال است که از زمانی که ژاپنی‌ها فرهنگ چای را از همسایگان آسیای جنوب شرقی خود یعنی چین در قرن نهم پس از میلاد دریافت کردند، وجود داشته است.